niedziela, 30 czerwca 2013

Myron Cobena ‘odmłodzony’ i psi punkt widzenia

Harlan Coben „Shelter” („Schronienie”)

Był czas, że książkami Harlana Cobena się zaczytywałam i z utęsknieniem wyczekiwałam każdej kolejnej. A szczytem mojego czytelniczego w tamtym czasie szczęścia było skompletowanie wszystkich jego książek w mojej biblioteczce. Więc wiedziona sentymentem, a także ponieważ potrzebowałam chwili oddechu, postanowiłam odnowić moją przyjaźń z autorem. I tak spodziewałam się spędzić wieczór lub dwa ze świetnie skonstruowaną zagadką i znajomymi mi bohaterami. I jak wyszło?
Niestety w moim odczuciu tak sobie. Oto nowym narratorem w tym cyklu zostaje piętnastoletni bratanek Myrona – Mickey Bolitar. Zagadka tym razem obraca się wokół zniknięcia szkolnej koleżanki Mickey’a, a także starszej kobiety mieszkającej w okolicy nazywanej przez wszystkich Nietoperzycą.
Myron praktycznie nie odgrywa żadnej znaczącej roli w tej opowieści, i jak dla mnie jest to wielki minus. Tak samo jak nieobecność mojej ulubionej postaci w świecie Cobena – Win’a. Zupełnie nie udało mi się wczuć tym razem w akcję, ot tak była sobie, i nawet szybko uporałam się z książką, ale właśnie 'uporałam się' nie jest najlepszą rekomendacją, prawda? Być może powodem jest to, że książka wydaje się być adresowana do młodszego czytelnika. Pomimo sentymentu do Harlana Cobena nie mogę z czystym sercem polecić jej fanom autora, ponieważ sama się na niej zawiodłam. Mam nadzieję, że autor jeszcze powróci do Myrona, Win'a i Esperanzy w pełnym wymiarze.

A kolejną książką dzisiejszego wieczoru jest:
 

Izabela Szolc „Strzeż się psa”
 
Po książkę sięgnęłam również w ramach relaksu. Poza tym uważam, że fajnie tak raz na jakiś czas przeczytać coś napisanego z perspektywy nie koniecznie człowieka :)
Książka ma być psim kryminałem z przymrużeniem oka. I takim jest. Jednak, niestety, wątek kryminalny jest z lekka (jak dla mnie) rozmyty różnorakimi przemyśleniami głównego bohatera, zwłaszcza w zakresie jego stosunków ze swoją właścicielką. Samo rozwiązanie zagadki, również nie zadowoliło mojego głodu kryminalnego. Poza tym podejrzewam, że od czasu przeczytania „Świata według psa” Pani Doroty Sumińskiej, każda książka pisana z psiego punktu widzenia, będzie do niej porównywana, a ta poprzeczka zawisła bardzo wysoko.
Zamysł na książkę był dobry, jednak akcja/intryga nie do końca wydawała mi się przemyślana. Zdarzały się momenty gdzie musiałam przez chwilę się zastanawiać 'ale o co chodzi'.

Tak oto wychodzę na 'czysto' z książkami przeczytanymi w czerwcu! To chyba pierwszy raz kiedy książki przeczytane w danym miesiącu udało mi się również w nim opisać!

Hura dla mnie :)

sobota, 29 czerwca 2013

Zła kobieta?

Amanda Prowse „Zła kobieta”
 
Długo zabierałam się za opisanie tej książki, ponieważ nie do końca wiem jak się z tym zadaniem zmierzyć. Więc wybaczcie mi, jeśli wyjdzie bardzo zwięźle, lub za bardzo obszernie.
Książka opowiada historię Kathryn Brooker, żony dyrektora renomowanej szkoły i mamy dwójki dobrze zapowiadających się dzieci uczęszczających do wyżej wspomnianej instytucji. Rodzina wydawałoby się jak każda inna. Jednak za zamkniętymi drzwiami sypialni, szanowany przez wszystkich Pan Dyrektor zamienia się co noc w kata swojej żony. Dzieje się tak od lat, aż w końcu, czara się przepełnia i Kathryn doprowadzona do kresu wytrzymałości zwraca się przeciwko swemu oprawcy pozbawiając go życia.

Każdy rozdział książki przenosi nas w inny moment w życiu Kathryn. Działa tu  swego rodzaju retrospekcja. Przenosimy się dziesięć lat wstecz (miesiące, tygodnie i dnie przed popełnieniem morderstwa przez główną bohaterkę), siedem, pięć itp, aż do miesiąca wstecz i dnia dzisiejszego. Wydarzenia te nie są jednak opisane chronologicznie. Zabieg jak dla mnie udany, bo czyż nie właśnie w taki sposób przywołujemy własne wspomnienia z przeszłości? Nie zawsze chronologicznie? To spowodowało, że miałam wrażenie, że słucham wspomnień kogoś z kim spotkałam się w zaciszu własnego mieszkania. Kogoś, kto chciał się ze mną podzielić wstrząsająca historią życia spędzonego w ciągłym strachu, a potem starającego się krok po kroku, odbudować swoje życie, znowu odzyskać poczucie własnej wartości. Kobietę, która stara się również walczyć o odbudowanie pozytywnych relacji ze swoimi dziećmi.
To odbudowywanie siebie można również zauważyć poprzez zmianę imienia, Kathryn to imię używane podczas lat małżeństwa, przez kobietę zastraszoną, małomówną, unikającą innych. Kate to najpierw więźniarka, a potem kobieta stopniowo odzyskująca równowagę wewnętrzną, znajdująca cel i dążąca do niego. I jeszcze Katie, najpierw zakochana panna, a po latach odzyskana siostra. Wszystko to tak fajnie symboliczne.
Pomimo emocji, od których książka aż kipi, muszę przyznać, że tak jak rozdziały opisujące życie głównej bohaterki 'przed' wydawało mi się bardzo prawdopodobne, tak wydarzenia bliżej dnia dzisiejszego trochę dla mnie traciły na realizmie. Były według mnie trochę wygładzone w stosunku do tego, jak wyobrażam sobie powrót z więzienia (czy nawet sam pobyt w więzieniu) na łono społeczeństwa. Przykład? Żona, która zabiła własnego męża po wyjściu na wolność otrzymuje po nim spadek? Nie jest to trochę naciągane?
Lektura, mimo paru niedociągnięć w moich oczach, na pewno nie jest stratą czasu dla kogoś, kto umie się zmierzyć z trudną tematyką w niej poruszoną. Bo jak sami wiemy, kobiet, które przechodzą przez podobny dramat jak Kate jest niestety wiele. I tak jak Kate, niestety niewiele z nich ma odwagę aby szukać pomocy. Przerażające.
Znowu przy czytaniu książki stanęły mi łzy w oczach. No dobra, część z nich popłynęła. Ale jak tu się nie wzruszyć czytając np ustęp kiedy Kate bierze pierwszy prysznic w więzieniu:

(...)Puściła wodę z kranu i roześmiała się prosto w jej strumień. Śmiech szybko zmienił się w płacz. Były to jednak łzy ulgi, nie smutku. Przysięgła sobie wcześniej, że nie uroni ani jednej łzy z powodu Marka i tego, co mu wyrządziła. Nigdy. Niespiesznie namydliła skórę i umyła szamponem włosy – aż dwa razy! Jeszcze długo po tym, jak skończyła się myć, stała w kabinie prysznicowej pod strumieniem ciepłej wody. Z samej radości, że może to robić bez ograniczeń.
Potem zamknęła oczy i próbowała zaszeregować nowe doznanie. Właśnie się dowiedziała, jak bierze się prysznic bez walącego w dzikim strachu serca, bez mentalnego zegarka w głowie, bez wyliczania w duchu czekających ją obowiązków, bez drżenia rąk nakładających w pośpiechu szampon pod strumieniem zbyt gorącej wody (...)


Chociaż muszę przyznać, że najbardziej upłakałam się przy poniższym fragmencie, kiedy Kate ogląda wystawę prac swojej córki. I tytuł obrazu 'Mój szum w tle'. Przyjaciółka pyta się Kate czy wie do czego się on odnosi:

(...)– Do mnie, Tash. To ja jestem jej szumem w tle. Zapachem dżemu i miękką poduszką.(...)

Nawet teraz pisząc te słowa, znowu mam łzy w oczach. Pewnie tak wyciągnięte z kontekstu cytaty nie robią na nikim wrażenia, ale w trakcie czytania, naprawdę piorunują.

czwartek, 20 czerwca 2013

Indie słowem malowane

Sarita Mandanna „Tygrysie Wzgórza”

Książka kusiła mnie swoją okładką od dawna, potem pozytywna recenzja na jednym z obserwowanych blogów zachęciła do ostatecznej decyzji o zakupie. Postanowiłam tym razem zaserwować sobie książkę w wersji audiobooka.
Od pierwszych słów, zdałam sobie sprawę, że dzięki niej rzeczywiście przeniosę się do Indii na przełomie XIX  i XX wieku (akcja toczy się pomiędzy latami 1878-1939). Opowieść skupia się na losach Dewi, dziewczynki, potem kobiety nieprzeciętnej urody, oraz jej parę lat młodszego przyjaciela Dewanny żyjących w Kodagu. Ta dwójka od najmłodszych lat była nierozłączna. Jednak w życiu młodej Dewi pojawia się Maću, kuzyn Dewanny, pogromca tygrysa. I od tego momentu Dewi nie ma oczu dla nikogo innego; po prostu wie, że Maću jest dla niej przeznaczony. Nie zdaje sobie sprawy,że Dewanna zaczął przez lata żywić do niej zgoła inne uczucie niż tylko przyjaźń. Z pewnych względów Dewi i Maću muszą parę lat poczekać, zanim ogłoszą swoje zaręczyny. Niczego nie świadomy Dewanna, dalej więc snuje swoje marzenia o przyszłości z Dewi. W międzyczasie, jego głód wiedzy i nieprzeciętna inteligencja zostaje dostrzeżona przez lokalnego misjonarza Gunderta, który nie chce aby ten potencjał się zmarnował. Lecz pewien splot wydarzeń rzuci Dewannę na drogę, z której już nie będzie powrotu. Ten splot wydarzeń ukróci marzenia całej czwórki wymienionych wyżej bohaterów. Nic już nie będzie takie jak przedtem.
A wszystko to pięknie osadzone w orientalnej Indyjskiej scenerii, dźwiękach, smakach i aromatach. Za każdym razem po włączeniu odtwarzania, byłam w zupełnie innym świecie. Dzięki książce, dane mi było 'liznąć' trochę historii Indii, ich wierzeń, legend oraz obyczajów. Poza wątkiem poznawczym, jest to opowieść o miłości, pożądaniu, przebaczeniu jak i poświęceniu. Przyznam się bez bicia, że bardziej podobała mi się historia dalsza (początek XX wieku) niż ta dziejąca się bliżej współczesności. Podczas czytania zdarzyło mi się również nie raz ocierać oczy.
Pomimo promyka nadziei, który zaserwowany zostaje w epilogu, nie była to dla mnie książka pisana 'ku pokrzepieniu serc'. Dla mnie była smutną lekturą, a przynajmniej mającą bardziej gorzki niż słodki smak. Niech to jednak Was nie odrzuca, bo czyż nasze życie również nie ma gorzko-słodkiego smaku? :)
Słowo jeszcze o lektorze, w tym przypadku jest to Pan Janusz Zadura. Panie Januszu – bardzo udana robota! Wszystko mi się podobało w sposobie jaki Pan zinterpretował tą lekturę.

Książki zaczęłam słuchać już w maju, więc mam nadzieję, że zostanie zaliczona w ramach 'nadrabiania' majowej Trójki e-pik – powieść obyczajowa z wątkiem zagmatwanych relacji rodzinnych

wtorek, 18 czerwca 2013

Poirot schodzi ze sceny

Agatha Christie „Kurtyna”

Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy odkryłam świat książek Agaty Christie. Jeśli pamięć mnie nie myli, to mogło to być zupełnie przypadkowe spotkanie z małym Belgiem w książce „Pani McGinty nie żyje”, ale mogę się mylić :) W każdym razie od tamtego momentu zakochałam się w (czasem irytującym) detektywie. A potem odkryłam również dobrotliwą Pannę Marple. I wtedy już zupełnie oddałam serce twórczości Pani Christie. Co ciekawe sama autorka nie pałała sympatią do Herculesa, jednak pojawia się on w 33 z jej książek, jednej sztuce i około 50 krótkich opowiadaniach (dane zaczerpnięte z Wikipedii).
W tym roku chcę powrócić do twórczości Pani Agathy i można rzec, że zabrałam się do tego od dupy strony, bo zamiast, jak każdy normalny człowiek zacząć od początku, zaczęłam od ostatniego aktu z udziałem Herkulesa. 
Oto kolejny raz kapitan Hastings i Poirot spotykają się w Styles, dokładnie w tym samym miejscu gdzie Pani Agatha dała literacki początek tej parze przyjaciół. Hastings przybywa do Styles na zaproszenie Herkulesa, pod pretekstem swego rodzaju zjazdu 'rodzinnego'. Jednak znając Herkulesa Poirot możemy się spodziewać, że kryje się w tym zaproszeniu coś więcej. Hastings ma być jego oczami, uszami i nogami, podczas polowania na kolejnego mordercę. Polowanie, które będzie już ostatnim w karierze belgijskiego detektywa.
Jak zwykle można spodziewać się dobrze skonstruowanej intrygi, gdzie do końca trudno było mi się domyślić finału. A wierzcie mi – jest to finał jakiego chyba żaden z fanów Herkulesa Poirot się nie spodziewa. Zakończenie zupełnie wbiło mnie w fotel. Nie chcę go zdradzać, ale naprawdę polecam sięgnąć po tę książkę dopiero na koniec Waszej przygody z twórczością autorki. 
Na Panią Agathę zawszę mogę liczyć. Jej kryminały z udziałem małego Belga i Panny Marple są dla mnie gwarancją dobrej rozrywki. Nic dziwnego, że autorka została nagrodzona statuetką Edgar Award przyznawaną przez Mystery Writers of America. Ciekawa jestem czy ktoś kiedyś dorówna fenomenowi tej autorki, która, według Księgi Guinessa, jest najlepiej sprzedającym się pisarzem wszechczasów.
Swoją drogą od czasu gdy zobaczyłam ekranizację z David Suchet’em jako Poirot, nie mogę sobie wyobrazić tej postaci inaczej. Wypisz wymaluj jest to mój Hercules Poirot.
Przyrzekłam sobie, że nie przeczytam kolejnej książki Pani Christie, dopóki nie dostanę w moje ręce zakupionych parę dni temu książek „Sekretne zapiski Agaty Christie” i „ABC zbrodni Agaty Christie”.

Książkę przeczytałam w ramach 'nadrabiania' majowej Trójki e-pik – książka, której autor został nagrodzony

poniedziałek, 17 czerwca 2013

Teodor Szacki powraca

Zygmunt Miłoszewski  „Ziarno prawdy”

Po raz pierwszy z postacią Teodora Szackiego miałam przyjemność się 'spotkać' pod koniec zeszłego roku czytając „Uwikłanie”. Bardzo mi się podobał ten kryminał. Aż chciałoby się powiedzieć 'swego nie znacie, cudze chwalicie', bo nie zdawałam sobie sprawy, że jest gdzieś tam w Polsce tak dobry autor kryminałów. Brawo Panie Miłoszewski. Po takim dobrym początku po prostu musiałam się skusić na drugą część przygód prokuratora Szackiego. Więc co tym razem przygotował dla nas autor?
W tej odsłonie przenosimy się do Sandomierza, gdzie wywiało prokuratora po rozwodzie. I tak mimo, że w kontaktach z innymi wydaje się, że nie stracił nic ze swojego rezonu, wewnętrznie trochę się rozciapciał. Bo wydaje się, że samotne życie kawalera z odzysku, zero poważnego związku, tylko jakieś małe tête-à-tête z chętną i młodą sandomierzanką nie jest tym co Teodor miał w zamyśle. I tak raz na jakiś czas słyszymy jego wewnętrzne monologi, gdzie rozprawia nad swoim losem. A do tego i w życiu służbowym wieje nudą. Ale wszystko, jak wiadomo, do czasu. Oto pewnego poranka zostają znalezione zwłoki jednej z mieszkanek Sandomierza, która bynajmniej nie straciła życia w wyniku samobójstwa. Od tego momentu pan prokurator ma pełne ręce roboty, aby w końcu postawić winnego do odpowiedzialności. 
Nie zdawałam sobie sprawy, że Sandomierz posiada tak duże powiązania z historią żydowską. Temat, który nadal jest bardzo delikatny. Więc czapki z głów dla autora, za to, że nie bał się tego wątku poruszyć. Tutaj, w ramach tej tematyki, bardzo podobała mi się postać rabina Maciejewskiego, którego odwiedza nasz główny bohater. Prezentuje dla mnie bardzo zdroworozsądkowe podejście, ale sami przeczytajcie i oceńcie.
Generalnie cała 'intryga' bardzo mi się podobała, do końca zachodziłam w głowę, kto jest mordercą. I wiem, że pan prokurator Szacki, jeśli ktoś postawił by go przede mną, realnego, z krwi i kości, pewnie doprowadził by mnie do szewskiej pasji w czasie krótszym niż pięć minut; jednak jako postać na kartach książki w jakiś pokrętny sposób wzbudza moją sympatię. Podoba mi się też ten męski wydźwięk „Ziarna...”, miejscami dosadny język, ale tak doskonale pasujący do całego klimatu lektury. No i ten sarkazm, to chyba jest to za co autora uwielbiam. Pan Miłoszewski zdaje się być bacznym obserwatorem dnia codziennego i pięknie potrafi to przekuć na odpowiednią dozę szyderstwa.
Już nie mogę doczekać się kolejnej części przygód Teodora Szackiego. Mam nadzieję, że nie dane nam będzie za długo czekać.

Książkę przeczytałam w ramach 'nadrabiania' majowej Trójki e-pik - kryminał polskiego autora (mężczyzny)

środa, 12 czerwca 2013

Oblężony Leningrad oczami kobiet

Jelena Koczyna, Olga Berholc, Lidia Ginzburg „Oblężone”

„Oblężone” to druga książka z serii ‘Karty historii”, po którą sięgnęłam. Tak jak i w przypadku „Wypędzonych” i tutaj zebrane zostały wspomnienia trzech kobiet, które doświadczyły blokady Leningradu w czasie II Wojny Światowej, trwającej 900 dni.
Nie wiem dlaczego, ale ta książka nie porwała mnie tak jak jej poprzedniczka. Jedynie pierwsze zapiski, te autorstwa Jeleny Koczyny, wzbudziły we mnie emocje i niedowierzanie. Wpisy autorstwa Olgi Berholc i Lidii Ginzburg, nie poruszyły we mnie tej struny. To gdy Jelena opowiadała o skrajnym głodzie, przechodziły mnie ciarki i myślałam co chwila 'jak to dobrze, że żyję tu i teraz'. Bo jak można myśleć inaczej, gdy skonfrontowani jesteśmy z poniższym?

„(...) Czemuż nie mam żołądka krowy? Mogłabym jedną skórkę żuć przez cały dzień. Potem zwrócić, żuć i znowu zwrócić. Czy to nie byłoby cudowne?! (...)”

„(...) Heroizmu, ofiarności, czynienia dobra – można oczekiwać jedynie od człowieka sytego lub głodującego od niedawna. My zaś poznaliśmy głód, który nas upokorzył, zmiażdżył i uczynił z nas bydlęta. Wy, którzy przyjdziecie po nas i przeczytacie może te słowa, bądźcie dla nas wyrozumiali! (...)”

Zastanawiacie się czasem czy umielibyście odnaleźć się w tamtej rzeczywistości? Jak to było, być cały dzień i noc pod obstrzałem? Żyć ciągle w strachu co przyniesie kolejna godzina? Smutne, że dla niektórych ludzi, nawet w dzisiejszych czasach jest to nadal ich codziennością.
Mimo, że nie odnalazłam wspólnego języka z trzema autorkami, jest to jednak kolejna z interesujących książek, które ukazują wojnę z punktu widzenia kobiet.

Książka przeczytana została w ramach czerwcowej Trójki e-pik.

poniedziałek, 10 czerwca 2013

Wiedźma, diabeł, anioł - czego chcieć więcej?

Aneta Jadowska „Złodziej dusz”
 
Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek sięgnęła po polską fantastykę czy może ściślej (fantasy) mimo, że jedna z moich najukochańszych serii jest zaliczana do fantastyki. Jednak na wszystko przychodzi czas. Oto w moje ręce, dzięki recenzji dostępnej na blogu Wrota Wyobraźni, trafiła książka „Złodziej dusz”. I przepadłam.
Akcja książki dzieje się w Toruniu, jak i jego alternatywnym odpowiedniku Thornie, mieście w którym spotkamy anioły, wampiry, wilkołaki i inne magiczne istoty. Główną bohaterką jest Dora, policjantka w Toruniu, wiedźma poza godzinami pracy. Łączy ją niespotykana przyjaźń z pewnym diabelskim pomiotem, i trochę mniej ciepła na początku więź z aniołem. Całej trojce przyjdzie się zmierzyć z osobnikiem zagrażającym magicznej społeczności. Należy go odnaleźć i unieszkodliwić. A kto jest lepszym kandydatem na wykonanie tego zadania niż wiedźma z policyjnym doświadczeniem?
Przepadłam z kretesem, bo strasznie mi się podobała ta lektura. Tak bardzo, że trudno mi będzie znaleźć w niej jakieś minusy. Podoba mi się połączenie akcji z zaprezentowanym przez autorkę humorem, jak i z ciągłymi iskrami latającymi pomiędzy głównymi postaciami. Dora, niby twarda babka, nie przebierająca w słowach, a jednak mająca też delikatną stronę.  No i Miron! Za którym bym poszła jak w dym, wszędzie! Nie raziło mnie nawet to jego 'Słonko' kierowane do Dory, mimo, że w codziennym życiu strasznie mi takie stwierdzenia działają na nerwy. Jakoś tak to pasowało mi tutaj do całości. Fakt, że miejscami język jest dosadny, ale cóż, sposób w jaki wykreowane zostały postacie w pewien sposób narzuca taką konwencję. Spędziłam z tą książką dwa fajne wieczory, podczas których przeniosłam się do innego świata.
Co tu jeszcze więcej pisać? Po prostu jeżeli ktoś lubi tego typu tematykę, powinien spróbować twórczości Pani Jadowskiej. A ja już się cieszę, bo kolejna część przygód Dory jest dostępna. Z tego co udało mi się również wyczytać, „Złodziej dusz” jest pierwszą częścią zaplanowanej heksalogii . Trzymam kciuki, żeby pozostałe części były co najmniej tak udane jak ta.

niedziela, 9 czerwca 2013

Audrey Hepburn – klasa sama w sobie

Donald Spoto „Oczarowanie. Życie Audrey Hepburn”

Nigdy nie byłam zagorzałą fanką Audrey Hepburn, jedyne filmy jakie obejrzałam z jej udziałem to „Rzymskie wakacje” i „Zabawna buzia” (ten bardziej ze względu na Freda Astaire niż Audrey). Jednak zawsze miałam odczucie, że Audrey była damą. I jej biografia autorstwa Pana Spoto wydaje się to potwierdzać.
Donald Spoto pięknie opisuje życie Audrey Hepburn, podpierając się licznymi wywiadami i wspomnieniami o niej ludzi, z którymi pracowała. Książkę czyta się bardzo dobrze, pomimo przewijających się dat i wielu nazwisk, głównie ze świata filmu. Dopiero dzięki tej pozycji uzmysłowiłam sobie, że Audrey z pierwszej ręki doświadczyła wyniszczającego wpływu drugiej wojny światowej. To właśnie druga wojna światowa i spowodowane nią niedożywienie i przerwa w nauce baletu sprawiły, że Audrey musiała porzucić marzenie o tańcu. Odnalazła jednak inną drogę – aktorstwo. I chyba śmiało można powiedzieć, że stała się swego rodzaju ikoną elegancji, skromności, czaru i powabu. Obraz wyłaniający się z biografii to skromna, ciepła osoba, która pomimo zdobycia sławy nadal pozostała sobą. 

Najbardziej interesujące dla mnie były ostatnie rozdziały, gdzie widzimy jej świadomą decyzję o wycofaniu się z aktorstwa, ponieważ kierunek, który obrało kino jej nie odpowiadał. I oczywiście jej wkład w działalność UNICEF'u... Był to jej sposób na to, by dać dzieciom coś od siebie. Jej pasja nie przeszła niezauważona. Mimo jej niechęci (tremy?) do występów publicznych, gdy chodziło o sprawy UNICEF'u nic nie mogło jej powstrzymać, aby nie wystąpić gdziekolwiek była potrzebna. Mimo, że odsunęła się od aktorstwa, jej życie, zwłaszcza po zaangażowaniu się w sprawy UNICEF'u,nie zwolniło tempa. I tak pozostało aż do końca, kiedy odeszła w 1993 roku.
Gdyby nie czerwcowe wyzwanie Trojki e-pik pewnie bym szybko nie sięgnęła po tą lekturę, a naprawdę warto jeśli ktoś jest zainteresowany Audrey Hepburn, lub światem filmowym tamtych czasów.


P.S. Nie macie swoją drogą wrażenia, że aktorki z tamtej 'ery' miały w sobie to nieuchwytne coś? Ten czar i elegancję, który od razu pokazuje, że mamy do czynienia z damą w pełnym tego słowa znaczeniu? Klasa, po prostu...

piątek, 7 czerwca 2013

Bliźniaczki, duchy i rodzinne sekrety

Audrey Niffenegger „Her Fearful Symmetry” (tytuł polski -  „Lustrzane odbicie”)

Wierzcie lub nie, ale pierwsza książka autorstwa Audrey Niffenegger została mi polecona, a nawet wypożyczona dla mnie przez Ślubnego. Chciał mi ponoć zaimponować swoją rekomendacją mimo, że jak się okazało sam książki nie czytał :) Całe szczęście, że przyszłość naszego 'być lub nie być' została oparta na innych przesłankach, bo książka „The Time Traveler’s Wife” nie rzuciła mnie na kolana. Jednak postanowiłam nie skreślać tej autorki i dać jej kolejną szansę czytając „Her Fearful Symmetry”.
Elspeth Noblin umiera w Londynie na białaczkę, a jej testament czyni spadkobierczyniami jej siostrzenice Julię i Valentinę. Siostrzenice, tak jak Elspeth i jej siostra Edie, są bliźniaczkami. Żyją na garnuszku rodziców, próbując odnaleźć ścieżkę życiową, którą powinny podążyć w swoim dorosłym życiu. Spadek jest dla nich dużym zaskoczeniem, ponieważ ciotka nie utrzymywała żadnych kontaktów z siostrą. Rozdzielone z rodzicami przez Atlantyk, bliźniaczki, według postanowień testamentu, przenoszą się do mieszkania ciotki Elspeth. Tutaj spotykają jej sąsiadów: Martina cierpiącego na agorafobię i Roberta – partnera ciotki, który pasjonuje się historią cmentarza Highgate sąsiadującego z mieszkaniem. Okazuje się jednak, że nie są to jedyni bohaterowie, ponieważ Elspeth odeszła cieleśnie z tego świata, jednak jej duch nadal pozostał na tym ziemskim padole.
Być może czytałam tą książkę w złym momencie, jednak nie mogłam jakoś się w nią 'wczuć'. I nie chodzi wcale o to, że traktuje o duchach, bo w sumie jaki mam dowód na to, że one nie istnieją? :) Dla mnie chyba trochę za dużo wątków pojawia się w tej książce. Bo i mamy ducha Elspeth; i Roberta rozwieszonego pomiędzy uczuciem do Elspeth a tym do jej siostrzenicy; i Martin zmagający się ze swoją chorobą tak bardzo chcący odzyskać swoją żonę; i bliźniaczki i ich wspólna więź, która wydaje się ciążyć jednej z nich. No i oczywiście rodzinny sekret, który znają tylko Edie i Elspeth. Może i dobry zamysł, jednak jego egzekucja nie jest już tak świetna.
Nie wydaje mi się, żebym szybko sięgnęła po kolejną książkę tej autorki, mimo, że „Her Fearful Symmetry” w moim odczuciu jest lepsza niż „The Time Traveler’s Wife”.

Swoją drogą - czy ktoś może mnie również oświecić jakie znaczenie dla wszystkich wątków rozwiniętych w książce miał fakt tego 'lustrzanego odbicia', na które cierpi jedna z bliźniaczek?
Książka przeczytana została w ramach wyzwania 'Z półki 2013'.

czwartek, 6 czerwca 2013

PoWojenny dramat kobiet z Ziem Odzyskanych

"Wypędzone" Helene Pluschke, Esther von Schwerin, Ursula Pless-Damm

Od razu gdy przeczytałam krótkie streszczenie książki „Wypędzone”, wiedziałam, że muszę ją przeczytać ze względu na tematykę, której dotyka.
„Wypędzone” to świadectwo (czy może lepiej było by użyć słowa 'wspomnienia'?) trzech Niemek, o ich losie podczas ostatnich miesięcy wojny, oraz pierwszych miesiącach tuż po jej zakończeniu. Pomimo krótkiej formy (192 strony) nie jest to książka ani lekka ani przyjemna w odbiorze. Za to na pewno, żadnego czytelnika posiadającego chociaż krztę empatii nie pozostawi biernego. Oto bowiem widzimy trzy kobiety, które nigdy czynnie nie brały udziału w wojnie, a ich jedyną 'winą' jest ich narodowość. To one każdego dnia mogą być zgwałcone, rozłączone od swoich dzieci i wywiezione w nieznane. Brzmi bardzo znajomo z 'naszych' polskich doświadczeń nieprawdaż?
Cieszę się, że ta książka trafiła w moje ręce, bo naprawdę warto ją przeczytać. Chociażby dlatego, że nadal mało jest pozycji które ukazują nam dramat wojny przeżywany nie tylko przez polskie rodziny, ale również przez te niemieckie.
Chciałabym ostrzec, że pierwsze wspomnienia zawarte w książce (opisane przez Helene Plüschke) najbardziej mną wstrząsnęły, co zapewne było lekkim chwytem wydawcy aby już od początku złapać czytelnika za odpowiednią część ciała i już nie odpuścić do końca.
Książkę, pomimo tematyki, czyta się błyskawicznie. Jednak po przeczytaniu, nie można tak po prostu przejść nad nią do porządku dziennego.

niedziela, 2 czerwca 2013

W świecie dyktatorów

Diane Ducret „Kobiety dyktatorów” i  „Kobiety dyktatorów 2”

Do lektury obu książek podchodziłam z wielkim zapałem. Zawsze najlepszym dla mnie sposobem na zapamiętywanie historii jest poznanie postaci historycznych 'od kuchni', a nie tylko za pomocą suchych faktów zapisanych w podręcznikach. Cały czas pamiętam jak to na kursie przygotowawczym do egzaminów wstępnych z historii, prowadzący ciągle przytaczał jakieś anegdoty o królach czy innych postaciach. Nie dość, że zapamiętaliśmy anegdotę, to pięknie dzięki temu byliśmy w stanie powiązać ze sobą inne, bardziej potrzebne na egzaminy fakty. Świetnie nam pan asystent zakodował w podświadomość ten kawałek historii :) 
Ale wracając do tematu i do książek autorstwa Pani Durcet... Faktem jest, że autorka starała się skupić na postaciach kobiet, odgrywających rolę w życiu 'dyktatorów'. W moim odczuciu nie do końca jej to się udało. Dlaczego? Niektóre rozdziały obu książek wydają się bardziej skupiać na postaci mężczyzny i jego działań politycznych niż na jego kobiecie bądź kobietach. Przykładem może tu być rozdział o Bokassie, gdzie postać Catherine nie wydaje mi się jedną z głównych bohaterek. Niestety, według mnie, rozdziały obu książek są bardzo nierówne, co nie znaczy, że nie dowiadujemy się z nich niczego ciekawego. Są to jednak inne ciekawostki, niż te, których się spodziewałam. Bardzo prawdopodobne, że stało się tak za sprawą braku bogactwa dokumentów na temat życia prywatnego opisywanych polityków. Jednak w takim wypadku, będąc autorką, postarałabym się wykreślić daną postać z książki i znaleźć bardziej interesującą pod tym względem postać, lub zmienić tytuł książki. Być może jednak wybór nie należał do autorki. Kolejnym elementem, który lekko mi uprzykrzał czytanie był miejscami brak chronologii. Autorka idzie do przodu ze swoją opowieścią, po czym w następnym rozdziale powraca do wydarzeń dziejących się rok, dwa lata wcześniej. W tych wypadkach zdarzało mi się pogubić w historii i musiałam się na chwilę zatrzymać, żeby wszystko sobie odpowiednio 'ustawić' w głowie.
Podobało mi się, że gdy na bok odłożyłam moje oczekiwania względem książki (skupianie się na miłosnym życiu dyktatorów, poznanie ich kobiet etc) udało mi się poznać parę postaci, które również miały wielki wpływ na scenę polityczną świata, a jednak nie są tak wszechobecne w świecie książek jak Hitler czy Stalin.
Są to kolejne książki, które trudno mi ocenić. Nawet nie oceniłam ich w rankingu na Lubimy Czytać, bo byłoby mi bardzo ciężko zdecydować się na odpowiednią ocenę. Przykro mi, że nie potrafię by bardziej pomocna.